GESCHEIDEN KAMERS - Pier Vittorio Tondelli (Gibbon Uitgeefagentschap, 2016, Italiaanse uitgave 1986, vertaald door Jan van der Haar)

Edward: ‘Door welke dierlijke drang komen mensen er eigenlijk toe om elkaar wanhopig, botweg op te zoeken, om elkaar te overvallen en te verwonden?’ Dat vraagt Leo, de drieëndertigjarige Italiaan die de hoofdpersoon is van Gescheiden kamers, zich af. Dat doet hij nadat zijn grote liefde Thomas – een Duitse jongen die hij in Parijs heeft leren kennen – gestorven is (aan AIDS, al wordt dit niet op deze manier vermeld) en Leo nog doorleeft, in eenzaamheid, met sporadisch bezoek van vrienden en een enkele onbetekenende minnaar. Het zijn pijnlijke overpeinzingen die dit boek doorgeeft: ‘Misschien is heel zijn leven, zijn afzonderlijke bestaan, een uitgewerkte enscenering van zijn onuitwisbare verlangen om te verdwijnen.’ Het boek is jazzy, in de zin van ‘geïmproviseerd, schetsend, los van structuur’. Het lezen is daardoor soms een beetje zoeken, maar hoe verder het boek vordert, hoe meer het imponeert. Uiteindelijk had ik het gevoel een klassieker gelezen te hebben, een boek dat óók getuigt van de dagen dat vrienden om je heen stierven en dat je wist dat ook je eigen dood misschien maar op een paar jaar afstand op je stond te wachten. Gescheiden kamers maakt dan ook nog meer indruk als je weet dat het Tondelli’s zwanenzang was: hij overleed in 1991, zesenveertig jaar oud.

Pim: Alleen de cover is al een reden om het boek aan te schaffen; het is mooi uitgegeven, met een prachtig kunstwerk van Zhenya Pashkina (ik moest haar ook even googelen) en een nette, passende vormgeving. En ook als je dan met het boek in je handen in de winkel staat en nog steeds twijfelt – is een mooie cover genoeg reden om het boek te kopen? – dan haalt de eerste pagina je wel over. Tondelli heeft namelijk een hele fijne schrijfstijl die al op de eerste pagina je hand vastpakt om je vervolgens door de rest van het boek heen te leiden. Dat is fijn, want soms heb je het tijdens het lezen ook wel nodig om bij de hand genomen te worden. Het verhaal verveelt daarnaast geen moment en Gescheiden kamers is dan ook een bijzonder goed geschreven roman die je niet lang op je nachtkastje laat liggen.